'We wilden nog een keer in ons leven iets compleet anders doen.'

Jarenlang droomden Jopi Prins (59) en Monique van der Reest (56) van een eigen plek in het mooie Spaanse Andalusië, tot ze een berg beklommen bij Algarinejo en uitkwamen bij Cortijo Loma del Aguila. Daar begonnen ze hun bed & breakfast en zetten ze hun in Nederland gestarte bedrijf voort, met de toepasselijke naam TodaLaVida, heel het leven. De weg om er te komen was niet makkelijk, maar ze hebben er nu hun droomplek. "Geen leven is ongeschonden en je kunt er toch weer wat moois van maken. Dit huis is echt van ons."

Voorzichtig daalt Monique de steile helling af om Jopi de rietsuikerstengel te geven, die ze uit de grond haalden tijdens een van hun favoriete wandelingen naar een nabijgelegen waterval. Jopi heeft op de helling in de droge grond staan hakken en zeker vier grote stenen omhooggehaald. 'Die kunnen we verderop wel gebruiken', zeiden ze enthousiast tegen elkaar. "Als ik zo aan het graven ben, hoor ik mijn vader zeggen dat het hier een droge troep is", zegt Jopi. "Voor hem was alleen Beemsterklei goed. Ik denk vaak aan hem en mijn opa en oma. Als boeren moesten zij ook alles zelf doen. Met alle olijfbomen op ons land ben ik nu ook een soort boer. Een olijfboerin."

Twee vrouwen die alles zelf doen

Anderhalf jaar geleden kwamen Jopi en Monique aan op hun droomplek en begon hun avontuur om er een eigen plek van te maken. Met de beperkte middelen die ze hadden, alles wat ze vonden in het huis in de omgeving en vooral: hun eigen handen. In de verre omgeving staan ze inmiddels bekend als 'de twee lange vrouwen uit Nederland die alles zelf doen'. Ze maakten kruiwagens vol cement voor de trappen en terrassen, stucten muren, zetten tegels, sjouwden grote stenen en kapten grote kaktussen. Jopi zegt lachend: "Een schep naast onze grafsteen met de tekst 'Ze deden alles zelf', dat lijkt me wel wat."

Het resultaat van hun noeste arbeid mag er zijn. Het is een prachtige plek met een betoverend mooi uitzicht. In de schaduwrijke zitjes raak je niet uitgekeken op de weidsheid van het landschap, met groene olijfbomen, slingerende wegen en witte huisjes. Cortijo Loma del Aguila is hun paradijs, maar hun weg ernaartoe was niet zonder hindernissen. We lopen de bingokaart van het televisieprogramma Ik Vertrek langs en kunnen 17 van de 25 vakjes aankruisen, van 'taalcursus' en 'lekkage' tot 'geld op' en 'veel werk'. Monique vult aan: "Wat er dan nog niet eens op staat, zijn 'fysieke pijn', 'huilen' en 'kinderen missen'."

Dat laatste hebben ze veel gedaan sinds ze in het Spaanse Andalusië wonen. Ze hebben samen dan ook zeven kinderen uit hun eerdere huwelijken. Ze waren tegelijk zwanger van een tweeling, de een kreeg jongens, de ander meisjes. "We kennen elkaar al sinds 1993, toen we elkaar tegenkwamen als collega-haptotherapeuten", vertelt Monique. "Lange tijd 'kon het niet'. We probeerden hart en hoofd te verbinden, maar dat lukte niet. Het hoofd regeerde. Tot 2005, toen hebben we ons hart laten spreken en zijn we eindelijk samengegaan."

Relatie kende een heftige start

Een van de zonen bleef bij zijn vader wonen maar verder moesten ze onderdak geven aan zes kinderen, toen in de leeftijd van negen tot dertien jaar. Monique en Jopi weten nog goed hoe ze in de Leenbakker stonden om zes bedjes te kopen. "Fantastische timing, want ze gingen allemaal de puberteit in", zegt Monique lachend. "We waren aan het bouwen, bouwen, bouwen", vult Jopi aan. "Een nestje met telkens takjes erbij." Het waren tropenjaren. Gelukkig liep hun praktijk goed en konden ze in Zeewolde een huis kopen met zes kamers. Het betekende echter ook een torenhoge hypotheek en dat leverde de nodige druk op. 

In 2010 kwamen Jopi en Monique voor het eerst in Andalusië, een plek waar ze allebei nog geen historie hadden. In Frankrijk lagen veel herinneringen aan hun exen. Monique: "We reden met een cabrio en twee koffers op de achterbank het binnenland in en voelden ons net Thelma & Louise." Het was een heel zintuigelijke reis. "Ik kreeg letterlijk meer lucht in mijn lijf", vertelt Jopi. "Alles was mooi, de geuren waren heerlijk en de mensen lief." Monique beaamt dat. "We waren meteen verliefd op Andalusië en wisten dat we nog een keer in ons leven iets anders wilden doen. Tijdens een wandeling vonden we een sleutel met daarop JMA: Jopi, Monique, Andalusië. Grappend zeiden we dat we de sleutel al hadden maar alleen het huis nog moesten vinden."

'Ons verlanglijstje werd steeds specifieker'

Twee tot vijf keer per jaar gingen ze daarna telkens naar andere delen van de streek om huizen te bezichtigen. "Vooral het uitzicht was heel belangrijk, dat was altijd de eerste vraag aan de makelaar", vertelt Monique. "Je ogen moeten kunnen dwalen."

In totaal zagen ze zo'n dertig huizen, waarvan aardig wat bouwvallen. Bij Algarinejo zagen ze de oude boerderij Cortijo Loma del Aguila bovenop een berg, en het was meteen duidelijk. Ze kregen allebei hartjes in hun ogen. Hun huis in Zeewolde stond toen al vijf jaar te koop, maar de koop van het Spaanse huis gaf vertrouwen dat het goed zou komen. Met verlies verkochten ze niet veel later het huis en op 8 januari 2018 vertrokken ze. Toen sloeg het noodlot toe. De camper ging kapot, Jopi werd ziek en de verhuiswagen kreeg een ongeluk in Frankrijk. 

Het was bepaald geen fijne start, maar Jopi en Monique zien het als een teken dat ze moesten vertragen. Noodgedwongen een pas op de plaats. Twijfels over hun besluit hadden ze echter geen moment. Ook niet toen ze met kapotte spullen twee maanden lang de ongekende regenval en kou moesten trotseren. Monique: "Het was ongelofelijk. Buren gaven aan dat ze zoiets nog nooit hadden meegemaakt. We moesten alle zeilen bijzetten om positief te blijven. Toen hebben we ook vaak de gevleugelde uitspraak uit Ik Vertrek gebruikt van twee vrouwen die na drie weken in Spanje zeiden: 'We hebben het wel geprobeerd'. Hahaha."

'We leven onze droom' 

In de regenmaanden maakten ze plannen voor wat ze allemaal zouden gaan doen. Symbolisch braken ze een spiegel en maakten van de scherven een nieuwe spiegel. Jopi: "Geen leven is ongeschonden en je kunt er toch weer wat moois van maken. Bijna alles in ons huis is hergebruikt. Dit huis was het eerste echte wat alleen van ons was. Onze plek, zonder rekening te hoeven houden met kinderen. Eerst was het altijd de vraag of iets genoeg was voor de kinderen, nu alleen of het genoeg was voor ons. Natuurlijk vonden de kinderen het ook moeilijk dat we verhuisden, maar ze zijn ernaartoe gegroeid door de lange zoektocht. Ze hebben bovendien geleerd dat ze altijd hun hart moeten volgen en gunnen ons ook dat wij dat doen. We hebben naar onze droom toegewerkt en leven nu onze droom."

Heeft het avontuur hun relatie veranderd? Daar moeten Jopi en Monique even over nadenken. "Onze relatie is nog sterker geworden omdat we hier echt op elkaar zijn aangewezen", zegt Jopi na een tijdje. Monique kijkt haar liefdevol aan. "Dat denk ik ook. Het is nu verankerd dat wij een leven lang samen zullen zijn. Mensen die begonnen over alles wat er hier mis kan gaan, spreken vooral hun eigen angsten uit. Daar laten wij ons niet door tegenhouden. Ik ben hier op mijn plek. Ik kan mezelf zijn en ben minder perfectionistisch geworden. Ongeveer, mas o menos, is goed genoeg."

Meer weten over de accommodatie en de extra's van TodaLaVida? Klik hier.  

*

Tekst en foto's: 

Tefke van Dijk is freelance journalist, redacteur en tekstschrijver bij De Schrijfzolder. Ze schrijft vooral over onderwijs, zorg en welzijn, gezondheid en duurzaamheid. Jarenlang analyseerde ze gevonden boodschappenbriefjes voor Volkskrant Magazine.