De vrouw op de brug.

Mel, de vrouw van het schoolplein, getrouwd, net als ik. Een man en kinderen. Mel die me vertelde dat ze soms met vrouwen was. Die in mijn oor fluisterde dat ze een minnaar wilde. Mel die me in verwarring bracht.

Toen ik haar vertelde wat ik voelde, nam ze mijn gezicht in haar handen en kuste me. Haar lippen. Er wakkerde iets in een adembenemende snelheid aan. Bij mij, bij haar. Er was geen houden meer aan. De brieven die volgden. De liefde. Het drama. Mijn hart dat dubbel brak. Gehavend wist ik na precies een jaar aan het slagveld te ontsnappen en me te redden uit het drijfzand waar ik tot aan mijn nek in zat.

En ik ging op zoek naar het pad dat me naar de brug zou leiden waar Judith met haar boeken zat.

Hier lees je dit vervolgverhaal vanaf het begin!

5. Op vakantie

We gingen op vakantie. Nee, niet Mel en ik. Daar was geen sprake van. Daar kon geen sprake van zijn. Alles was nog pril en in het geheim. We trokken ieder ons eigen plan, wat er op neerkwam dat we precies zouden gaan doen wat we al maanden van te voren hadden besloten. Ik zou met het gezin naar Ierland gaan. 'Zonde om te annuleren,' zei Casper. Daarbij wisten de kinderen nog van niets. Mel zou met haar man en kinderen naar Bretagne gaan.

'Maar is dat niet verschrikkelijk?' vroeg een van mijn vriendinnen. Nieuwsgierig. Bezorgd. Ik vertelde haar van de vakanties die zouden overlappen. Mel en ik zouden elkaar vijf weken niet zien.

'Dat zou je wel denken, hè,' zei ik. En dat was het ook, alhoewel de vakantie tegelijk vol verrassingen zat en ik Mel tussendoor toch nog zou zien, maar dat wist ik toen nog niet.

Met Casper was het de beste vakantie sinds jaren. Alsof de druk van de ketel was. Geen eindeloze irritaties, geen dagen lang zwijgen, geen jaloezie.