De vrouw op de brug.

Mel, de vrouw van het schoolplein, getrouwd, net als ik. Een man en kinderen. Mel die me vertelde dat ze soms met vrouwen was. Die in mijn oor fluisterde dat ze een minnaar wilde. Mel die me in verwarring bracht.

Toen ik haar vertelde wat ik voelde, nam ze mijn gezicht in haar handen en kuste me. Haar lippen. Er wakkerde iets in een adembenemende snelheid aan. Bij mij, bij haar. Er was geen houden meer aan. De brieven die volgden. De liefde. Het drama. Mijn hart dat dubbel brak. Gehavend wist ik na precies een jaar aan het slagveld te ontsnappen en me te redden uit het drijfzand waar ik tot aan mijn nek in zat.

En ik ging op zoek naar het pad dat me naar de brug zou leiden waar Judith met haar boeken zat.

Hier lees je dit vervolgverhaal vanaf het begin!

30. Kortsluiting

Langzaam boog Mel zich voorover. Ze keek me van heel dichtbij aan. Ze kuste me. Ik voelde het puntje van haar tong langs mijn lippen gaan. Ik deed mijn ogen dicht en kuste haar terug. Met mijn handen streek ik langs haar gezicht. Ze hapte naar mijn vinger. Ik liet haar begaan. Ik zou haar nooit meer laten gaan. Ze knoopte haar bloesje los, haar bh gooide ze achter zich op de grond. Ik staarde naar haar borsten, die nog bruiner waren geworden van de Spaanse zon. Ik boog me naar haar toe en likte haar tepels, om en om. Zachtjes beet ik, een beetje. Ze kreunde en gooide haar hoofd in haar nek. Ik rolde verder naar voren, over haar heen, en pakte haar bij haar polsen. Nu zat ik op haar. Ik kuste haar. Haar mond, haar hals, haar buik. Met een hand drukte ik haar polsen gekruist op de grond terwijl ik met mijn andere