Dilemma: 'Mijn vriendin en ik wonen al ruim tien jaar bij elkaar. Uit haar eerdere huwelijk nam ze een zoon mee en dat vond ik erg leuk. Hij was klein, zo'n vier jaar toen ik hem leerde kennen, en we konden goed met elkaar overweg. Ik beschouwde hem snel als mijn zoon en voor hem werd ik zijn tweede mama. We waren saampjes huisje weltevree. Dat was helaas snel over toen hij naar de middelbare school ging. Hij werd een echte puber, wil niet leren en heeft bovendien verkeerde vrienden. Thuis doet hij waar hij zin in heeft. Huishoudelijke taken lapt hij aan zijn laars, hij eet wanneer het hem uitkomt en maakt ons in het weekend wakker als hij weer eens in dronken staat en zeer luidruchtig thuiskomt. Hij hangt voornamelijk op zijn kamer. Mijn vriendin en ik zijn het totaal oneens over de aanpak van dit gedrag. Ik ben van de strenge benadering, want zoonlief gaat over onze grenzen heen. Een kind hoeft je niet altijd lief te vinden, je bent ouder en hebt een rol als opvoeder. Dus als hij bijvoorbeeld zijn taken niet doet, dan krijgt hij gewoon geen zakgeld. Mijn vriendin ziet echter tegen sancties op, ze gaat liever het conflict uit de weg. De ironie wil dat ze met mij wel ruziet - over de opvoeding. Haar kind maakt langzaamaan onze relatie kapot. Wat zou jij doen?'

Probleem van het hele gezin

'Een ding is duidelijk: hier moet snel iets gebeuren. Jullie houden beiden van jullie zoon, maar gaan het samen niet eens worden over zijn aanpak. De ideeën verschillen fundamenteel, de wrijving daarover zal steeds weer terugkomen. Jullie zoon vindt het nu misschien wel handig om jullie uit te spelen en zo zijn zin te krijgen. Maar ook voor hem is dit geen houdbare situatie. Mijn advies is om professionele hulp in te schakelen. Van een opvoedkundige, een gezinspsycholoog of -therapeut. En laat dit vooral een probleem van het hele gezin zijn, waarin ieder zijn aandeel heeft, inclusief jullie zoon. Je schrijft trouwens over 'haar' zoon. Maar hij is inmiddels toch ook jouw zoon? Hij kan wellicht enige sessies alleen hebben om ook zijn verhaal te doen en te onderzoeken waar zijn destructieve gedrag vandaan komt. Hopelijk lukt het om middels een dialoog tot duidelijke grenzen en onderlinge afspraken te komen.' – Jacoline

Professioneel advies noodzakelijk

'Jullie komen samen niet uit deze opvoedingskwestie. Omdat het ruzies en verkoeling in de relatie veroorzaakt, lijkt me advies van een pedagoog c.q. kinderpsycholoog noodzakelijk. Daarnaast kun je misschien nog advies van een relatietherapeut inwinnen.' - Jois

Niet toestaan dat zoonlief relatie kapot maakt

'Wat mij als eerste opvalt, is dat het jullie zoon is als alles oké is, maar het is haar zoon die de relatie kapotmaakt. Dat geeft mij niet het gevoel dat je haar zoon volledig als die van jou hebt geaccepteerd. Ik kan je vertellen dat je dat als kind voelt. Wat betreft de ruzies over het opvoeden, daar zullen jullie samen uit moeten komen. Schrijf ieder apart op hoe je deze kwestie denkt op te lossen. Vergelijk en bespreek dit dan samen en probeer tot een compromis te komen. Dat zoonlief jullie relatie kapotmaakt, is iets dat jullie zelf toestaan. Natuurlijk levert een puberzoon stress op en zeker als jullie strijd voeren over de aanpak. Maar het is jullie beslissing om het ook de relatie te laten aantasten.' – Karin

Maak je als moeder niet ondergeschikt aan je vrouw 

'Het is duidelijk: jij en die jongen hebben een echte moeder-zoonrelatie. Maar dan is het ook goed om je als een moeder te gedragen en je daarbij niet ondergeschikt te maken aan je vrouw. Leg haar uit wat haar gedrag en dat van jullie zoon doet met jouw gevoel. Maak haar ook duidelijk dat je graag de opvoeding samen wilt doen. Houd het daarbij vooral bij jezelf, ga niet in de verwijten. Probeer aan te geven wat jouw behoeften en regels zijn en vraag haar ook naar de hare. Tracht tot een compromis te komen. Vraag haar wat maakt dat ze het moeilijk vindt om grenzen te stellen. Is het angst voor afwijzing? Vertel haar dat voor kinderen duidelijke kaders veiligheid betekenen. Daar schreeuwt hij echt om. Verder zou ik ook een een-op-eengesprek met je jongen voeren, zonder je vrouw erbij. Geef aan wat zijn gedrag met je doet en benoem je eigen grenzen. Maak duidelijk onderscheid tussen zijn persoon en zijn gedrag en laat hem voelen dat je liefde aan het gesprek én de eventuele regels ten grondslag ligt. Dat is voor pubers erg belangrijk. Laat hem ook zijn verhaal doen, vraag hem te bedenken hoe het in huis voor iedereen zo plezierig mogelijk kan zijn. Wanneer jullie allemaal ruimte en erkenning geven aan de gevoelens van de anderen, komen jullie er zeker uit.' - Rina

Lees ook: 'Vibrator in de knapzak' – Dilemma: Mijn vriendin wil buiten vrijen, ik niet.