'Ik ben van de strenge benadering, mijn vriendin gaat liever het conflict uit de weg.'

'Mijn vriendin en ik wonen al ruim tien jaar bij elkaar. Uit haar eerdere huwelijk nam ze een zoon mee en dat vond ik erg leuk. Hij was klein, zo'n vier jaar toen ik hem leerde kennen, en we konden goed met elkaar overweg. Ik beschouwde hem snel als mijn zoon en voor hem werd ik zijn tweede mama. We waren saampjes huisje weltevree. Dat was helaas snel over toen hij naar de middelbare school ging. Hij werd een echte puber, wil niet leren en heeft bovendien verkeerde vrienden. Thuis doet hij waar hij zin in heeft. Huishoudelijke taken lapt hij aan zijn laars, hij eet wanneer het hem uitkomt en maakt ons in het weekend wakker als hij weer eens in dronken staat en zeer luidruchtig thuiskomt. Hij hangt voornamelijk op zijn kamer. Mijn vriendin en ik zijn het totaal oneens over de aanpak van dit gedrag. Ik ben van de strenge benadering, want zoonlief gaat over onze grenzen heen. Een kind hoeft je niet altijd lief te vinden, je bent ouder en hebt een rol als opvoeder. Dus als hij bijvoorbeeld zijn taken niet doet, dan krijgt hij gewoon geen zakgeld. Mijn vriendin ziet echter tegen sancties op, ze gaat liever het conflict uit de weg. De ironie wil dat ze met mij wel ruziet - over de opvoeding. Haar kind maakt langzaamaan onze relatie kapot. Wat zou jij doen?'