Het blijft me maar bezig houden. Heb echt mijn best gedaan om het niet onder m'n huid te laten kruipen, maar helaas. En ik blijf mezelf maar afvragen waarom, wat is het dan toch wat mij raakt. Door schade en schande wijs geworden, het is echt niet meer zo dat ik onder de indruk raak van de mening van religieuze mannen. Helemaal niet wanneer het gaat om mijn geaardheid.

Wat mij niet los laat zijn alle mensen, alle kinderen, die zich onder de vleugels van deze ondertekenaars veilig wanen.

In een gereformeerde omgeving groot geworden heb ik regelmatig bij een doop aangehoord dat we allen in zonde ontvangen en geboren zijn, en dat de toorn van God op ons rust, tenzij wij opnieuw geboren worden. Al van kleins af aan begreep ik niet hoe bij de doop van zo'n prachtig mooi, klein wezentje dergelijke woorden werden gesproken.

En dat blijft mij nu maar door mijn hoofd spoken. Ik heb gewoon zo'n medelijden met al die kinderen, die opgroeien binnen de kerken van deze ondertekenaars. Mannen die zij zien als voorgangers, politiek leiders en rolmodellen.

Dan denk ik aan mijn eigen kinderen. Kinderen die vanaf hun geboorte ervaren dat er alleen maar van ze gehouden wordt. Kinderen die mogen leren dat ze puur van hart en rein van geest zijn. Dat er niets mooiers in hen leeft dan hun eigen ziel. Eeuwig en standvastig. Zij leren dat ze mogen vertrouwen op hun eigen kennis, vaardigheden en instinct. Dat ze mogelijk keuzes maken die minder goed uitpakken, maar dat je daar alleen maar van kunt leren.

Wat mijn kinderen vooral niet leren is dat zij in zonde ontvangen en geboren zijn. Zij leren niet dat zij zondig zijn. Zij leren hun eigen verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen keuzes en met de gevolgen daarvan om te gaan.

Mijn kinderen leren te vertrouwen op zichzelf, mijn kinderen leren dat ze goed zijn zoals ze zijn. Mijn kinderen leren ook te incasseren. Aangezien wederom blijkt dat dat nodig is in deze maatschappij. Mijn kinderen leren om stevig in hun schoenen te staan. Mijn kinderen leren om zichzelf te zijn. Dat is hun recht. Mijn kinderen leren om te zien naar een ander, naar hun omgeving en naar de natuur. Mijn kinderen leren dat het verkondigen van je eigen mening niet altijd de beste weg is. Mijn kinderen leren om lief te hebben, ruimte te bieden aan een ander, zonder jezelf daarin te ontkennen.

Mijn kinderen zullen het in de toekomst niet nodig hebben om een verklaring te tekenen tegen het 'zijn' van een ander. Een dergelijke verklaring komt namelijk voort uit angst en onvermogen.

En voor al die arme kinderen die opgroeien in een dergelijke angstige, dogmatische, verziekte, liefdeloze omgeving: mijn kinderen zullen voor jullie klaar staan.

Ze hebben wel 2 moeders.

#nashvilleverklaring

Marjolein (37) is leerkracht in het basisonderwijs. Ze al bijna zeven jaar getrouwd met Ellis, samen hebben ze twee kinderen (5 en 3 jaar oud).

Blijf op de hoogte: