Dilemma: 'Sinds drie jaar heeft mijn vrouw Alzheimer. De laatste paar maanden gaat ze rap achteruit. Ze herkent me niet altijd meer en haar alleen achterlaten in huis wordt steeds riskanter. Het is al voorgekomen dat ze er tijdens het boodschappen doen vandoor ging en pas na een urenlange zoektocht van mij en vrienden weer boven water kwam.

Het leven met haar valt me steeds zwaarder. We hebben niks meer samen en de vrijheid om te gaan en staan waar ik wil is weg. Ik ben met 54 jaar bijna acht jaren jonger dan mijn vrouw en voel me als mantelzorger een gevangene.

De muren komen op me af, de liefde lijkt over en een echtscheiding wordt een steeds aantrekkelijker optie. Velen zullen me een harteloos kreng vinden als ik mijn vrouw in deze situatie laat zitten en schuldgevoel houdt me vooralsnog ook tegen om zo'n stap te zetten. Wat zou jij doen?'

Geen mentale weduwe worden

'Wat een verdriet dat je op deze manier langzaam je vrouw verliest! De fase waarin zij nu terecht is gekomen vraagt om veel meer begeleiding dan jij als mantelzorger kan geven. Misschien is ze beter af in een verzorgingstehuis? Heb jij/hebben jullie daarover gesproken? Deze situatie is voor jou niet houdbaar. Niemand verwacht ook dat je vanaf hier mentaal weduwe wordt en blijft. Bekijk het realistisch (je bent pas 54, er ligt nog een heel leven voor je) en creatief (je liefde voor je vrouw transformeert; je geeft haar een andere plek in je leven). Wanneer de zorg voor haar geregeld is, is haar achter je laten een begrijpelijke en valide keus. Bedenk vooral voor jezelf hoe je dat wilt doen. Het is een optie om stukjes zorg voor haar te blijven doen en daarnaast je leven weer vrij te vieren, eventueel met nieuwe contacten.' – Roos

Liefde én leed delen

'Hoe de wetgeving nu is weet ik niet, maar vroeger kon je niet scheiden van een ernstig zieke partner. Als twee mensen met elkaar trouwen, dan beloof je elkaar immers om liefde en leed te delen. Dat jouw gevoelens voor je vrouw over zijn, vind ik bedenkelijk, want echte liefde verdwijnt niet zomaar door een paar maanden rappe achteruitgang van een partner. 

Dat je je als enige mantelzorger van een ernstig dementerende vrouw een gevangene voelt, is wel begrijpelijk. Minstens drie middagen opvang is noodzakelijk, liever nog alle werkdagen buitenshuis, opdat je die tijd geheel aan jezelf kan besteden. Dit moet met een verzorgingshuis te regelen zijn.' – Jois

Zorg deels of geheel laten overnemen 

'In voor- en tegenspoed', dus eruit stappen is geen optie. Wel zou ik gaan informeren of je als