Dilemma: 'Mijn vrouw heeft de laatste paar jaren veel voor haar kiezen gekregen. Haar moeder is na een lang ziekbed jong overleden aan kanker, haar geliefde nicht (de dochter van haar broer) kwam bij een auto-ongeluk om het leven en zelf verloor ze in coronatijd haar baan in de horeca. Momenteel zit ze geestelijk totaal in een dip. Dip is eigenlijk een understatement, want ze slikt inmiddels antidepressiva en ze staat op de wachtlijst voor psychologische hulp. Ondertussen is samenleven met haar geen gemakkelijke opgave.

De stemming in huis is constant in mineur en ik kan weinig goed doen. Mijn vrouw legt alles negatief uit. Een voorbeeld? Als ik zeg dat ik onder alle omstandigheden van haar houd, gaat ze direct tekeer. Zoiets mag ik nooit meer herhalen, want daarmee wrijf ik volgens haar in dat het nu slecht gaat en vroeger goed. Zo'n vergelijking maken is pijnlijk voor haar, maar mij treft schuld, omdat ik die vergelijking zogezegd oproep. Mentaal ben ik normaliter sterk en stabiel, maar het almaar op eieren lopen, elk woord op een goudschaaltje moeten leggen, sloopt me totaal. Ik voel dat ik uit zelfbehoud afstand moet gaan nemen. Wat zou jij doen?'

Geef je grenzen aan

'Kijk, iemand kan het nog zo moeilijk hebben, maar dat betekent niet dat zij alles maar tegen je kan zeggen. Jij moet nu op eieren lopen en zij flapt er ongeremd van alles uit. Niet acceptabel. Je kunt haar dat op een rustige maar wel besliste manier zeggen. Sorry schat, ik heb hier geen zin in.' - Mieke

Wees realistisch

'Ik leef erg met je mee, als persoon die zowel in jouw als in je vriendins schoenen heeft gestaan. Mooi dat je vriendin op een wachtlijst staat: ze erkent dus dat het nu niet goed met haar gaat. Die erkenning