De afstand tussen geloof en LHBTQIA+ mensen lijkt soms onoverbrugbaar groot. Toch zijn er op sommige plekken in Nederland grote interne veranderingen gaande. Veranderingen waarin muren worden afgebroken. Daarin spelen mensen zoals Rianne, één van de 22 geportretteerde krachtige vrouwen in de in Utrecht rondtrekkende tentoonstelling Vrouwen die muren afbreken een bijzondere rol. In navolging van die tentoonstelling was er begin september (2022) de boekpresentatie van het boek met de titel Vrouwen die muren afbreken; 22 opbouwende verhalen, geschreven door Véronique Konings. Ook hier komt het verhaal van Rianne uitgebreid aan bod.

Foto: Rianne (rechts) en haar vrouw Nienke. ©Ilvy Njiokiktjien/Centraal Museum Utrecht.

Verliefd op een meisje

'Ik ben opgegroeid in een reformatorische omgeving, conservatief en traditioneel. Als kind ging ik iedere zondag vaak twee keer naar de kerk en ik ging naar scholen die reformatorisch waren. Het is een compleet eigen bolwerk. Een eigen wereld binnen de maatschappij, met een eigen krant, een eigen politieke partij, eigen scholen. Eigen predikanten die op een eigen school opgeleid worden en die schrijven allerlei boeken die door mensen gelezen wordt. Eigenlijk is voor heel veel mensen in deze gemeenschap er niet echt een wereld erbuiten. Zo groeide ik ook op.

Als kind was ik vrij jongensachtig en hield ik van voetballen. Het liefst speelde ik met jongens. Een vriend bij mij op school was de zoon van de dominee, hij mocht niet met een meisje spelen. Op de middelbare school was het hele onderwerp homoseksualiteit onbesproken. Het werd ook wel eens een gruwel in Gods ogen genoemd. Toen ik veertien was, werd ik verliefd op mijn beste vriendinnetje. Ik wist niet wat er met mij aan de hand was, maar ik wist wel dat het een zonde was. Ik weet nog wel dat ik ging liegen dat ik op jongens verliefd was. Verliefd zijn op een meisje voelde als iets dat er niet mocht zijn, het voelde onveilig.

Om in deze omstandigheden op te groeien, voelde voor mij heel eenzaam. Heel lang heb ik geprobeerd om een normaal leven op te bouwen. Op een gegeven moment ben ik toch een relatie aangegaan met een man. We hebben 7 jaar een relatie gehad en zijn bijna getrouwd. Ik kreeg psychische klachten en dacht heel lang dat ik het mijn graf mee zou innemen. Het verlangen hebben en er nooit in mijn leven iets mee doen, dat voelde heel zwaar. Hoe langer ik wachtte hoe moeilijker het eigenlijk werd. Bang voor het oordeel, van hem, mijn omgeving en ook voor een stukje het oordeel van god. Het mag er van god niet zijn,