Van mij las je de afgelopen tijd verhalen over succesvolle en minder succesvolle dates in de rubriek 'Het leed dat daten heet'. Eén van de reacties die ik kreeg was van Ellen. Ze schreef: 'Eerste dates zijn zo fijn. Het is het begin van iets, of juist helemaal niet. Het is een avontuur waarvan je het einde nog niet weet. Ik zit nu aan zo'n einde. Na acht jaar relatie wil ik weg bij mijn vriendin. En ik wil mijn verhaal graag delen.'

Ik sprak Ellen uitgebreid en samen hebben we haar verhaal opgetekend, in vijf delen.

Deel 1, getiteld 'De twijfel' lees je hier.

Deel 2: De beslissing

Hoe lang kun je dat knagende gevoel hebben zonder er iets mee te doen? Weken, maanden? We zijn acht jaar samen, en ik denk dat ik nu zo'n acht maanden twijfel. Ik zoek naar bewijs, redenen waarom ik kan zeggen: Zie je wel, we moeten uit elkaar. Ik ben er bang voor, om bij haar weg te gaan. Want ik weet niet hoe het dan verder moet. Het idee dat ik haar nooit meer zie breekt me, maar bij haar blijven kan niet. Ik vind mezelf niet leuk bij haar en dat is doorslaggevend.

Teken aan de wand is toch steeds die ideeën over de toekomst. Ze vroeg me welke weken ik vakantie kon nemen, en waar we heen zouden gaan dit jaar. Onze laatste twee vakanties samen waren op z'n minst lastig te noemen. We waren het nooit eens, er hing een geladen sfeer en ik kwam moeier terug dan ik wegging. Ik wil dit jaar niet meer. Ik wil helemaal niet meer. 

Ik snap niet dat ik maar blijf twijfelen. Ik denk dat het angst is, voor haar reactie, voor het daadwerkelijke uit elkaar gaan. Acht jaar samen zijn is lang, mijn leven is erop gebaseerd. Ik weet niet goed wie ik ben zonder haar.

Mijn nichtje ging trouwen, de dochter van mijn broer. De trouwlocatie was een paar uur rijden, dus we zouden in een hotel overnachten. De ceremonie