Ik ben inmiddels zo'n tien jaar uit de kast.

Tien jaar vol (puberale) onzekerheid, gekke crushes, mezelf leren kennen, eerste keren, uitgaan, nieuwe vrienden maken, zoenen, gebroken harten, volwassen worden en ontdekken wie je bent.

Allemaal dingen die iedere puber, adolescent en jongvolwassene meemaakt en zich doorheen knokt. De één danst er wellicht gemakkelijker doorheen dan de ander, maar het is iets wat hoort bij opgroeien en opbloeien.

Als lesbisch meisje komt er het extraatje bij dat je je hele leven lang steeds weer opnieuw uit de kast moet komen. (Wie the fuck heeft trouwens die kast bedacht? Vreselijk!)

 Op school? 'Ik ben lesbisch.'

 Nieuwe baan? 'Ik val op vrouwen.'

 Nieuwe vrienden? 'Ik ben gay.'

 Nieuwe cliënt? 'Ik heb een vriendin.'

 Enge heteroman die een poging waagt? 'Hell no, ik val alleen op vrouwen.'

Hoe stom het ook is dat het de rest van je leven zo'n thema blijft, het is iets dat went met de tijd.

Godzijdank reageert het overgrote deel louter positief. Anno 2020 worden er over het algemeen minder gekke gezichten getrokken of wordt er zelfs helemaal niet meer op gereageerd alsof het iets afwijkend is.

Maar dit weekend werd ik geconfronteerd met de bekrompenheid die helaas nog steeds heerst.

Daphne had met haar band Po' Maddy een optreden in een kroeg in Nieuwleusen. Een kroeg waar ze al eerder op het podium hebben mogen staan en waar optreden een heerlijk feestje is. Zo trots als een pauw zat ik vooraan te genieten van de bluesy deuntjes en kneitergoede stem van mijn sexy vriendin. (Newsflash: ik ben lesbisch!)

Aan de grond genageld

Na afloop van het optreden stond ik buiten voor de deur te roken. Een dronken jongeman vroeg om een sigaret en zo vriendelijk als ik ben, kreeg hij deze van mij. Ik hielp hem aan een vuurtje en hij kon nog net een 'dankjewel' over zijn lippen krijgen. Vervolgens vroeg hij hoe ik in Nieuwleusen beland was, want, zo constateerde hij, ik was niet van hier. Vol trots vertelde ik dat de zangeres van de band mijn vriendin is. De jongen knikte een beetje en stond te draaien op zijn benen van de genuttigde alcoholische versnaperingen. 'Maar heb je al verkering?' vroeg hij toen. Te dom om te poepen, dacht ik nog. Lichtelijk geïrriteerd zei ik dus dat ik verkering heb met de zangeres van de band. Er stonden en zaten zo'n vijf jongens omheen en één van de jongens zei nog dat de zangeres zo'n goede stem heeft. Dat beaamde ik uiteraard onmiddellijk. De rondtollende jongen had een minuutje gehad om na te denken over de informatie die zojuist bij hem binnen was gedrongen en dat was het moment dat de ellende begon.

'Dus je bent een pot,' zei hij, meer tegen zichzelf dan tegen mij. Alsof hij voor zichzelf even een boodschappenlijstje opsomde.

'Je bent gewoon een vieze pot.' Dit keer was zijn stem harder en duidelijker geworden. 'Je bent gewoon een pot.' Hij lachte hard om zijn eigen 'grap'.

'Potten horen hier niet.' De woorden van de jongeman spuugden in het rond en er was helemaal niemand die iets zei. De omstanders lachten schaapachtig en ik stond eigenlijk als aan de grond genageld. Normaal gesproken ben ik niet op mijn mond gevallen. Ik beschouw mezelf als communicatief sterk. Maar ik wist het niet meer. Ik was verbijsterd. En om mij de mond te snoeren, moet je echt, echt van goeden huize komen. Beduusd ben ik naar binnen gelopen en ik weet nog goed hoe ik de tranen voelden branden, maar zo hard op mijn lip beet, omdat ik zeker wist dat deze debiel geen enkele traan waard was.

De mannen van de band en mijn vriendin luisterden naar mijn verhaal en alle vijf werden ze boos, waardoor ook mijn verdriet overging in woede. Wie dacht deze flapdrol wel dat 'ie was met z'n poffertjesporem? Dit hoort niet, dit mag niet en dit moet niet zomaar kunnen. Maar hoe breng je zoiets aan iemands verstand? Wat doe je ermee? Wat kún je er überhaupt mee? De jongens waren inmiddels allemaal huiswaarts en ik voelde me machteloos.

Niks doen voelt niet goed

De afgelopen tien jaar heb ik vaker te maken gehad met mensen die een duidelijke mening hebben over homoseksualiteit. Meningen die niet onder stoelen of banken worden geschoven, maar meningen die gericht zijn op de hele groep die zich niet kan vinden in het standaard begrip 'hetero'. Ook pijnlijk, maar voor mij te onpersoonlijk om het me teveel te laten raken. Want als je je door heel homohatend Nederland van de wijs laat brengen, laat staan door heel de homohatende wereld, wordt het leven echt heel klote.

Ik ben mij er heus altijd van bewust geweest dat homo's, lesbo's en transgenders worden uitgescholden, buitengesloten, uitgelachen of in elkaar worden gemept. Maar hoe flabbergasted ben je als jij opeens slachtoffer wordt van dit soort onzin?

De jongen had in zijn dronken toestand nog wel zijn naam genoemd. Met een zweterige hand stelde hij zich voor als J. Iets wat ik onthouden heb. Nieuwleusen is geen wereldstad, dus binnen 3 minuten Sherlocken, stond zijn idiote kop op mijn beeldscherm. Dat was stap 1. Vervolgens heb ik via de website van de politie aangifte gedaan, en kon ik dus zijn voor- en achternaam in de aangifte verwerken. Gaat de politie er iets mee doen? Waarschijnlijk niet. Maar niks doen en het er gewoon bij laten, voelt niet goed. Het is geen gedrag dat we gewoon maar moeten pikken.

Woorden als dodelijke munitie

Een stemmetje in mijn hoofd is ergens bang dat ik me aanstel. Dat ik me er niet druk om moet maken. Maar ik denk dat het belangrijk is om te delen. Niet om zielig gevonden te worden, want ik ben echt niet zielig. Maar wel om aan te kaarten dat tolerant Nederland echt niet altijd zo tolerant is. Het hebben van andere meningen mag, dat vind ik juist het mooie aan mensen. We hoeven het niet met elkaar eens te zijn, we mogen alles vinden, alles voelen, maar we moeten echt leren dat we niet alles zomaar mogen zeggen. Dat woorden aan kunnen komen als dodelijke munitie. Dat het stukjes van mensen stuk maakt. Hoe onschuldig het ook lijkt. Want zelfs Amsterdamse meisjes met een grote bek, ervaren pijn als er met dit soort taal wordt geslingerd.

Op mijn werk heb ik veel cliënten die (meestal uit religieus oogpunt) anders denken over homoseksualiteit. Daar kunnen we mooie gesprekken over hebben. Want ze hebben wel respect voor mij als mens. Ze zien mij als Shawney. Niet als Shawney de lesbo. Want dat lesbisch zijn, is een fractie van wat ik allemaal ben en kan. Maar het is wél wie ik ben. Deze scheldkanonades hadden helemaal niets meer met respect te maken. Dit was een persoonlijke aanval. Dit waren -al dan niet dronken- woorden die écht zeer deden.

Dus nu schrijf ik erover. Omdat het meer met me heeft gedaan dan ik ooit had kunnen bedenken. Omdat ik het kwijt moet. En nu ben ik het kwijt en kan ik verder met mijn heerlijk lesbische leventje. 

Ciao,

Shawney

Oh, en uiteraard krijgt meneer J. deze blog in een linkje naar zijn Facebook gestuurd. Dan kan ik het loslaten en karma haar werk laten doen. 'Cause she's the real bitch.

*

Ik ben Shawney, ik ben 25 jaar oud en ik woon samen met mijn vriendin Daphne in Amersfoort. Ik werk in de maatschappelijke opvang in Amsterdam en mijn grootste passie is schrijven. Ik ben mega fan van jaren '80 muziek en in het bijzonder van Madonna. Later wil ik heel graag in Italië wonen.

Meer lezen van Shawney? Dat kan op www.ciaoshawney.nl

Blijf op de hoogte!