Ik was een jaar of negen toen ik de in het zwart gehulde Madonna zag zoenen met de maagdelijk uitziende Britney Spears en Christina Aguilera. Het was nogal een ding. De uren en dagen erna werd de clip van de zoenende vrouwen miljoenen keren herhaald. Ik vond het fascinerend. Had geen idee waarom. Niet veel later brachten The Queen – en The Princess of Pop samen een nummer uit. Dat vond ik al net zo fascinerend. Er gebeurde van alles in die clip. Madonna liep in een volledig wit pak als een soort pimp rond met bijbehorende wandelstok op zoek naar haar Britney. Zo leek het. Aan het einde van de clip kwam weer een zoen. Of nee, dit keer net niet.

In 2020 zouden zulke acties bestempeld worden als queerbaiting. Het duurde toen alleen nog een aantal jaar voordat dat woord werd bedacht. Queerbaiting is wanneer er in de media tussen twee personen van hetzelfde geslacht een seksuele of romantische aantrekkingskracht wordt gesuggereerd zonder dat hier ooit echt wat mee gedaan wordt. Waarschijnlijk komen er verschillende voorbeelden in je op. Inderdaad Katy Perry's I kissed a girl. Nog duidelijker: het Russische duo t.A.T.u die gehuld in een schooluniformpje zongen over hun verboden liefde. Je ziet het dus vaker in de muziekindustrie. Ik heb een keer een playlist gemaakt met nummers van of over vrouwen die op vrouwen vallen. Dat is lastig kan ik je vertellen, want zelf heb ik dus helemaal niet zo'n probleem met nummers of artiesten die aan queerbaiting doen. Een deel van de LHBT+ community en allies lijken het juist als het grootste kwaad te zien. Maar kom op, er zijn als millennial al zoveel dingen waarover ik boos moet zijn of waarover ik iets moet vinden. Het gebrek aan betaalbare woonruimte voor starters, de klimaatcrisis, boeren die maar blijven protesteren terwijl ze de enige voor de hand liggende optie (minder vlees eten) belachelijk maken, Corona dat ons dankzij onze regering juist helemaal niet allemaal even hard raakt, het eeuwige gezeik van babyboomers over mijn generatie, het eeuwige gezeik van gen-z'ers over mijn generatie. Je snap het, voor mijn mentale gezondheid wil ik queerbaiting er niet bij hebben.

Voor anderen lijkt het onderwerp juist steeds belangrijker te worden. Een logisch gevolg van de tegenwoordige call-out culture en de daaropvolgende cancel culture. Zonde vind ik. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben absoluut tegen het uitbuiten van LHBT+'ers of de community voor geld. Zoals sommige series lijken te doen. Over onze rug geld verdienen door ons naar binnen te hengelen, maar ons uiteindelijk een dode mus voor te schotelen is op zijn zachts gezegd niet chic. Maar kan het in het geval van de eerder genoemde artiesten niet zo zijn dat ze aan het experimenteren waren of zijn met hun seksualiteit? Iets wat wij toch allemaal herkennen? Als geen ander zouden wij moeten weten hoe belangrijk dit is. Of mag je alleen maar experimenteren wanneer de conclusie achteraf is dat je inderdaad niet alleen op het andere geslacht valt? Dat lijkt me een nogal hypocriete denkwijze. Daarbij zorgt het openlijk experimenten van artiesten er bij veel jongeren voor dat ze hun eigen grijze gebied binnen hun seksualiteit gaan ontdekken. Ze zien dat er meer mogelijkheden zijn dan alleen man-vrouw, ook al blijkt hun idool uiteindelijk hetero.

Kunnen we met zijn allen alvast als goed voornemen voor 2021 beloven het wat rustiger aan te doen met het in het rond gooien van termen als queerbaiting. Ik denk namelijk niet dat we ermee bereiken wat we willen. Namelijk een diverse en inclusieve samenleving waarbij iedereen zichzelf kan zijn. Echt iedereen dus.

Stefanie van Wijk is journaliste en woont samen met haar vriendin en Golden Retriever in Overijssel. Naast schrijven is het maken van documentaires (zoals Unapologetically Us) haar passie.

*

Blijf op de hoogte!