De verfilming van Julian, gebaseerd op het prachtige autobiografische boek van Fleur Pierets, ging in Nederland op 1 december in première. In het Ketelhuis Amsterdam waren wij getuige van de vertoning van het liefdesverhaal van Julian en Fleur op het witte doek en hadden we de eer om voor aanvang in gesprek te gaan met kunstenaar, schrijver en activist Fleur Pierets en regisseur en coscenarist Cato Kusters.

Fleur Pierets

Het interview kan wat mij betreft niet méér iconisch zijn. Twee en een half uur voor de inloop van de première aanvangt, spreek ik Fleur en Caro in een nabijgelegen hotel. Bij binnenkomst word ik vriendelijk begroet door Fleur's publicist. Ik zie Fleur al zitten, aan een tafel met vier stoelen. Haar ogen geconcentreerd op haar laptopscherm. Net als in de film, gaat er door mij heen. In de film sijpelt het er doorheen dat Fleur graag werkt. Een scène uit de film die bij mij is blijven plakken is die waarin Julian vraagt om aandacht en even een tijdje niet te werken, maar om te zijn. Even rust. Het is een situatie die Cato goed heeft weten te vangen, want het is niet iets dat letterlijk staat beschreven in het boek, maar het is er wel.

Als ik Fleur's kant op kom, kijkt ze op met haar sprankelende groenblauwe ogen. Terwijl de publicist even wat dingen regelt, ga ik aan tafel tegenover Fleur zitten. Na een hand en een hallo vertelt ze al snel dat ze bezig is met correcties op haar nieuwe roman. Ze laat mij de tool zien waarmee ze werkt. Ik weet van bepaalde schrijvers dat correcties gevoelig kunnen liggen, maar zij lijkt niet verstoord door de aantekeningen in het rood. Eerder gedreven om er wat moois en goeds van te maken.

Ondertussen schuift Cato aan. Ze ziet er met haar rozige wangen opgetogen uit, voor haar is Julian haar speelfilmdebuut. Als ik vraag hoe de samenwerking is bevallen geven ze allebei aan dat het zo had moeten zijn. Fleur heeft, nadat haar boek uitkwam, verschillende aanbiedingen gehad voor een verfilming, maar sloeg ze allemaal af. Dit was anders. Cato en Fleur leerden elkaar toevallig via vrienden kennen en gaandeweg leidde dit tot de film die er nu is.

Over het boek en mogen trouwen

De film is gebaseerd op het boek Julian, het waargebeurde verhaal van Fleur en Julian. Twee vrouwen die smoorverliefd waren op elkaar en in alle 22 landen waar mensen van gelijk geslacht konden trouwen, wilden trouwen. Ze noemden het 22 the Project. Het eerste huwelijk was het officiële huwelijk, de daaropvolgende waren symbolisch.

Ze maakten zichtbaar dat trouwen in nog heel veel landen niet mag, door het huwelijk te vieren in landen waar het wel mag. Het eerste huwelijk in New York was heel bijzonder, geeft Fleur aan. Extra bijzonder, omdat dit het eerste huwelijk was van een reeks die moest komen en ook omdat dit het officiële huwelijk was. De twee huwelijken daarna, in Amsterdam en Antwerpen waren wat meer in de drukte. Er moest veel geregeld worden voor al die huwelijken in verschillende landen. Terwijl de media er ook in doken, en in Spanje streden inmiddels Barcelona en Madrid om de eer. Eer die nooit zou komen.

'Het 4^e huwelijk in Parijs was emotioneel en er was onrust', geeft Fleur aan. Onrust over de gezondheid van Julian… Julian werd gediagnosticeerd met agressieve hersentumoren. Twee maanden later, op 22 januari 2018, stierf ze.

Ten tijde van het project stelden Duitsland en Malta het huwelijk voor mensen van gelijk geslacht open. Fleur vertelt dat Malta hiertoe geïnspireerd werd door het project. Fleur vult daarbij nog aan: 'Inmiddels zijn er 38 landen waar mensen van gelijk geslacht kunnen trouwen.' Dus het groeit. Maar in dit tempo is er nog een lange weg te gaan.

Fleur is zich zeer bewust van de situatie en merkt bovendien op dat wetten teruggedraaid kunnen worden. Het is dus mooi én belangrijk dat het verhaal van Julian nu ook als verfilming kan zorgen voor inspiratie!

Speciale première

Hoe was het terugkijken van de film, voor het eerst op het witte doek? Cato: 'Voor mij was er niet echt een eerste keer...' Ze legt uit dat de film voor haar meer een organische groei kende. Dat begrijp ik natuurlijk wel; als je de film maakt, is het anders. Als ik mij tot Fleur wend, vertelt ze: 'Dat was pittig.' Ze legt uit dat ze eerst een ruwe versie bekeken had met een kleine groep mensen die dicht bij haar staan en later pas de definitieve versie in het groot. De film werd in september dit jaar geselecteerd voor het prestigieuze filmfestival in Toronto; TIFF( lees hier meer!) waar Cato Kusters de jongste Belgische regisseur ooit was. Daarna opende de film het Filmfestival in Gent voorafgaand aan de Belgische release. 

Haar verhaal terugzien op het enorm grote scherm was voor Fleur intens. Ze vertelt ook dat deze première in Amsterdam bijzonder is voor haar. Hier woont familie van Julian en er zijn beste vrienden en vrienden van Julian gekomen. Dat is zéker bijzonder, realiseer ik mij stom genoeg pas later, want Julian had geen contact meer met haar ouders. Niet tijdens 22 the Project en niet in haar laatste dagen. Dat er vrienden van Julian zijn, maakt het juist hier zeker speciaal.

Over de liefde

Als ik aan Fleur vraag hoe Julian als persoon was, antwoordt ze: 'Begaan, energiek, lief en empathisch. Ik spreek natuurlijk in superlatieven,' zegt ze bijna verontschuldigend. 'Hoe vind je na zo'n liefde weer de liefde?' vraag ik. Fleur: 'Door niet te vergelijken en niet op zoek te gaan naar hetzelfde.'

Fleur vertelt dat deze film gaat over de liefde. 'Iemand gaf mij het dubieuze compliment dat hij dacht dat hij naar een film ging over twee vrouwen, en er tijdens de film achter kwam dat het over twee mensen ging.' Ze gebruikt het woord dubieus, maar mooi is het wel. Bevooroordeeld de filmzaal in lopen en onbevooroordeeld weer naar huis…

Als ik vraag wat de film gebracht heeft, antwoordt Cato: 'Dat liefde de ultieme force is for good.'

Julian is vanaf 11 december te zien in bioscopen en filmtheaters in Nederland en België.  

*

Blijf op de hoogte: