Van mij las je de afgelopen tijd verhalen over succesvolle en minder succesvolle dates in de rubriek 'Het leed dat daten heet'. Eén van de reacties die ik kreeg was van Ellen. Ze schreef: 'Eerste dates zijn zo fijn. Het is het begin van iets, of juist helemaal niet. Het is een avontuur waarvan je het einde nog niet weet. Ik zit nu aan zo'n einde. Na acht jaar relatie wil ik weg bij mijn vriendin. En ik wil mijn verhaal graag delen.'

Ik sprak Ellen uitgebreid en samen hebben we haar verhaal opgetekend, in vijf delen.

Deel 1, getiteld 'De twijfel' lees je hier.

Deel 2: 'De beslissing' lees je hier.

Deel 3: Het gesprek

Na de bruiloft van mijn nichtje duurde de autorit naar huis tergend lang. We zeiden weinig tegen elkaar. Mijn vriendin begreep niet dat ik niet naar de hotelkamer gekomen was die nacht. Dat ik al die uren met mijn broer had gepraat vond ze onzin. Je kunt hem toch bellen, je moet toch slapen, is er iets aan de hand dan? Op die laatste vraag wilde ik nog geen antwoord geven. Niet in de auto. Ik wilde ook niet zeggen: 'we moeten praten', dat is een opmaat tot drama, die waarschijnlijk onvermijdelijk was maar ik hoefde de kat niet op het spek te binden. 

We kwamen thuis, ik liep met de weekendtas naar boven en haalde haar spullen eruit. Mijn kleding en toiletartikelen liet ik zitten, stopte er wat boeken, een trui en mijn laptop bij. Alsof ik een ontsnapping aan het plannen was. Mijn handen trilden.

Met de beste wil van de wereld kon ik dit niet meer uitstellen. Ze stond aan het aanrecht, en vroeg nietsvermoedend: 'Wil je thee?' 'We moeten praten', antwoordde ik dus toch. Ze keek om. 'Wat is er?'

'Ga even zitten.' We namen plaats aan tafel en de theepot bleef leeg. 'Het spijt me', begon ik. 'Ik weet ook niet hoe dit moet.' 'Hoe wat moet? Wat is er dan?' Ze klonk nu bezorgd.

'Het gaat niet meer…'.