Mel, de vrouw van het schoolplein, getrouwd, net als ik. Een man en kinderen. Mel die me vertelde dat ze soms met vrouwen was. Die in mijn oor fluisterde dat ze een minnaar wilde. Mel die me in verwarring bracht.

Toen ik haar vertelde wat ik voelde, nam ze mijn gezicht in haar handen en kuste me. Haar lippen. Er wakkerde iets in een adembenemende snelheid aan. Bij mij, bij haar. Er was geen houden meer aan. De brieven die volgden. De liefde. Het drama. Mijn hart dat dubbel brak. Gehavend wist ik na precies een jaar aan het slagveld te ontsnappen en me te redden uit het drijfzand waar ik tot aan mijn nek in zat.

En ik ging op zoek naar het pad dat me naar de brug zou leiden waar Judith met haar boeken zat.

32. Aangenaam

Ellen belde. Of ik zin had om die middag mee te gaan naar de stad. Er was van alles te doen: er was een braderie, een antiekmarkt, er was straattheater, er waren foodtrucks. En het was prachtig weer. Eigenlijk had ik me voorgenomen om juist eens helemaal niks te doen. Gewoon thuis te blijven in het appartement. De krant te lezen, bij te tanken. Ik begon eraan te wennen om vaker alleen te zijn, soms keek ik er zelfs naar uit. Maar Ellen drong aan en ik had de rest van het weekend nog geen plannen. Ik had meer dan genoeg tijd voor mezelf. 

We dronken koffie op een terras aan de werf in de stad. Het was druk, heel druk. De stemmen van de mensen gonsden om ons heen. Ik deed mijn ogen even dicht in de najaarszon. Ellen praatte maar door. Ze wilde naar Portugal. Fietsen. Of naar de Poolcirkel. Met een slee door de sneeuw. Of naar Thailand, Vietnam. Backpacken. Of was ze daar misschien te oud voor, vroeg ze aan mij. Ik schoot in de lach en schudde mijn hoofd. 

'Natuurlijk niet,' zei ik. Ellen had iets in te halen. Haar hele lange huwelijk was zo saai geweest. Haar Wim zat destijds alleen maar thuis op de bank, onder een dekentje. Te zappen, te suffen. En verder was hij door de week aan het werk. Altijd maar aan het werk. 

Ik keek omhoog naar de mensen die ik aan de overkant langs de winkels zag lopen aan de andere kant van de gracht. Ik wilde nog even bij de boekenkraampjes kijken. Ellen was meer van de brocante, ze zocht niets speciaals maar ze vond altijd wel iets. We spraken af om later een wijntje te gaan drinken. We zouden wel appen. 

Ik mengde me door de menigte naar de Stadhuisbrug. Een enorme kerel stond, vlak voor de boekenkraam waar ik op af liep, met zijn volle gewicht op mijn voet. Excuus! Hinkend leunde ik op het tafelblad van het kraampje. Ik schopte mijn schoen uit en beet op mijn lip. Geen bloed, geen verwondingen. Ik bewoog mijn tenen een voor een in de regenboogsokken die ik van mijn moeder had gekregen.

'Gaat het?' vroeg de vrouw die in de marktkraam stond. Ze droeg een groen met zwart gestippeld wollen vestje. Ik knikte en keek haar aan. Zachte ogen, sproeten op haar licht getinte huid. In een hand hield ze een thriller vast. Ik wees ernaar en schoot in de lach.