Tulpen, molens en kaas: van die typisch dingen die iemand uit het buitenland zeker over Nederland benoemt. Wat meer doorvragen en je hoort waarschijnlijk ook snel LHBT+ voorbij komen. 'We' waren de eerste, in april trouwens twintig jaar geleden, met het legaliseren van het 'homohuwelijk'. Ik word er toch ook een beetje verdrietig van. Kom op hé! Twintig jaar geleden pas!

Vergeleken met andere landen waren we vroeg. Toen ik en mijn buitenlandse vriendin bijna vijf jaar geleden een relatie kregen konden we in haar land niet trouwen. En dat is geen Aziatisch, Afrikaans of Zuid-Amerikaans land. Ze is Duits.

Er is in Nederland nog genoeg te doen wat betreft rechten, acceptatie en emancipatie van LHBT'ers maar we mogen soms best een beetje trots zijn op wat we al hebben bereikt. Vorige week heb ik alle partijprogramma's bekeken om een keuze te maken. Er is voor mij persoonlijk al veel in de politiek geregeld. Ik mag trouwen, hoef mijn eigen kinderen niet te adopteren en vanuit de overheid wordt discriminatie bestraft. Natuurlijk had mijn seksualiteit wel wat invloed, maar het was zeker niet het belangrijkste.

Een klein beetje trots op Nederland was ik ook toen ik deze maand hoorde dat er in september een speelfilm komt van het Nederlandse ANNE+: een dramaserie over een in Amsterdam wonende, lesbische twintiger. De film is eerst te zien in de Nederlandse bioscopen en later op Netflix. Internationaal dus. Een veel mooier exportproduct dan tulpen of kaas.

Ik denk dat ik net iets ouder ben dan de doelgroep van ANNE+, maar ik heb geen aflevering van de serie gemist. Vrouwen die op vrouwen vallen zie je steeds vaker in series en film maar geslaagd zijn de personages amper. Ik kan me vaak vooral niet vinden in de relaties. Er is een soort stereotype hetero dynamiek. De één kleedt zich net wat 'mannelijker' en is wat proactiever. De ander is passiever en is 'vrouwelijker' gekleed. Ik geloof niet zo in wat per se mannelijk of vrouwelijk is maar een wat 'stoerder' uiterlijk wordt altijd gelinkt aan een 'stoerder' gedrag. Degene met de broek aan heeft ook in figuurlijke zin de broek aan. Dat idee.

Zulke relaties zullen er genoeg zijn, maar in veel lesbische relaties om mij heen zie ik die verhouding niet. De één kleedt zich soms wat vrouwelijker dan de ander maar dit betekent niet dat zij passief haar vriendin volgt. Vaak zie ik twee vrouwen die qua uiterlijk best wat op elkaar lijken. De één kun je niet typisch vrouwelijker of mannelijker noemen dan de ander. En er lijkt juist geen duidelijke taakverdeling of iets te zijn. Een vriendin van mij heeft sinds vorig jaar voor het eerst een relatie met een vrouw. Het voelt veel vrijer zegt ze. Er zijn geen vaste patronen of verwachtingen waaraan je moet voldoen. ANNE+ laat zulke relaties juist goed zien.

Het aanbod van Netflix kon sowieso wel een dosis regenboog gebruiken. Vol goede moed typ ik af en toe 'lesbisch' in de zoekbalk, maar de keuze is zeg maar geen reuze. De meeste films en series die ik kijk hebben geen vrouwelijk personage dat op vrouwen valt. Ik denk het vaak niet te missen. Tot ik dan weer iets kijk waar dat wel het geval is. In de serie Orphan Black was Cosima niet voor niks mijn favoriet. Het is fijn om jezelf ergens deels in te herkennen. Helemaal als je net uit de kast bent of als tiener worstelt met je gevoelens.

Met de ANNE+ film is er straks in ieder geval weer iets te zien bij de grootste streamingdienst. Nu hopen dat het andere landen op het idee brengt om ook zoiets uit te brengen. Waarschijnlijk zitten we nog wel even in die lockdown dus genoeg tijd om al die films en series te bingewatchen. In  Duitsland is het al gelukt, want zij zijn bezig met een eigen ANNE+ versie. Lijken onze oosterburen na het zo laat openstellen van het huwelijk toch bezig met een inhaalsprintje.

Stefanie van Wijk is journaliste en woont samen met haar vriendin en Golden Retriever in Overijssel. Naast schrijven is het maken van documentaires (zoals Unapologetically Us) haar passie.

*

Blijf op de hoogte!