Wat een maand. Het lijkt in Nederland wat minder te spelen: Pride Month. Maar toch, wat een Pride Month. Het begon meteen goed. In de eerste week keek ik in één avond het tweede seizoen van Feel Good uit. In week twee kwam ik uit de kast. Weer. Om uit de kast te komen als lesbienne moest ik over veel drempels heen. Maar mij als eind-twintiger realiseren dat ik biseksueel ben was misschien nog wel lastiger.

Week drie stond in het teken van een Duitse serie Princess Charming. Mijn vriendin is Duits, we waren natuurlijk super enthousiast. Buiten A shot at love van de nu problematische Tila Tequila heb ik nooit een datingprogramma gezien met vrouwen die op vrouwen vallen. Tijd voor een Nederlandse versie: hoi Videoland! De laatste week van Pride realiseerde ik me vooral hoe dit niet als een Pride week voelde. Hoe ik überhaupt vrij weinig Pride voel de laatste tijd. Normaal is deze maand de start van een regenboogkleurige zomer. Met de Utrechtse Canal Pride als aftrap. Alles daaraan mis ik.

Ik mis de zonnesteek na het einde van een dag bootjes kijken met een drankje in mijn hand. Het hebben van een schorre stem na het mee blèren met de meest foute nummers. Ik mis het maken van de beste vrienden ooit tijdens het ellenlange wachten voor de wc. En het jaloers kijken naar de mannen die 'm er overal uit kunnen wippen. En natuurlijk mis ik de free hugs van (meestal) Christenen die willen laten zien hoe vredelievend ze zijn. Ik denk dat ik zelfs de bedrijven mis die voor die ene dag – nog vaker tijdens de Amsterdamse Canal Pride – volledig achter ons staan. Maar echt. Ze hebben zoveel op met de LHBT+ gemeenschap!

Nee natuurlijk niet. Die mis ik zeker niet. Hoefde trouwens ook niet, want die waren er dit jaar weer helemaal bij. Met of zonder Canal Pride. Elk merk of bedrijf gooide er wel een Pride-collectie uit. Ik wil hier niets linken, want ik ben er nog niet uit of ik het nou een goed iets vind of niet. Laten we vooral kijken naar waar de opbrengst van al die Pride-collecties heengaat.

En dan heb je nog de bedrijven die hun logo aanpasten of op een andere manier op sociale media lieten weten dat iedereen zichzelf mag zijn. Het is zo dubbel. Aan de ene kant voelt het fijn. Het draagt bij aan emancipatie en het maakt ons als community zichtbaar. Aan de andere kant doen bedrijven het vaker voor hun eigen imago dan voor onze community. Dat bleek maar weer deze maand. In Europa, Oceanië en Amerika waren de logo's op sociale media gehuld in regenboogkleuren. In werelddelen waar het juist zaak is aandacht voor lhbt+'ers te vragen was er minder kleur te vinden. Daarover valt veel te zeggen. Een groot bedrijf heeft met veel rekening te houden. Maar toch voelt het hypocriet.

Het echte Pride-gevoel kwam voor mij deze maand uit een bijzondere hoek. Ik denk niet dat ik mij ooit zo geliefd heb gevoel door voetbalsupporters. De gemeente van München besloot om het voetbalstadion in regenboogkleuren te hullen voor de wedstrijd tegen Hongarije. Als protest tegen de nieuwe Hongaarse wet die voorlichting over LHBT+ verbiedt. Dat werd eerst aangevraagd bij de Europese voetbalbond UEFA. Die vonden dat geen goed idee, want er moet 'een bepaalde eenheid zijn in de aankleding van de stadions'. Geen idee wat dit precies betekent. In ieder geval lieten niet alleen Duitse, maar ook Nederlandse gemeenten lieten zich daarna van hun meest Pride-vriendelijke kant zien. De reactie van de UEFA vonden ze bullshit. En daar kan ik het alleen maar mee eens zijn. Wat een slap excuus van de voetbalbond. Dat EK en politiek gescheiden moeten blijven kan ik me nog prima in vinden hoor. Daar niet van. Maar hoe Hongarije de rechten van mensen steeds verder inperkt heeft niets te maken met een politieke mening of statement. Iedereen zou gelijke rechten moeten hebben en dat is volgens mij niet iets waar je het politiek gezien wel of niet mee eens kunt zijn.

In aanloop naar de wedstrijd werden de sociale media kanalen van de UEFA overspoeld met regenboogkleuren. Er werd opgeroepen om vlaggen mee te nemen naar het stadion. Dat gebeurde. Her en der zag je tijdens de wedstrijd regenboogvlaggen wapperen. Dat na een spannende wedstrijd Duitsland ook nog eens gelijkspeelde waardoor Hongarije naar huis moest maakte het verhaal af. Een happy ending zoals in een Duits sprookje. Een gay sprookje dan.

Stefanie van Wijk is journaliste en woont samen met haar vriendin en Golden Retriever in Overijssel. Naast schrijven is het maken van documentaires (zoals Unapologetically Us) haar passie.

Lees ook:

*

Blijf op de hoogte!