Is Mae Martin de enige reden om Feel Good seizoen twee te kijken? Nee, zeker niet. Maar het is wel een leuke bijkomstigheid. Na de eerste aflevering vorig jaar was ik obsessed. Eigenlijk heb ik dat niet zo vaak met celebs. Maar Mae voegde ik meteen toe op Instagram, ik ken de Wikipedia pagina uit mijn hoofd en ik heb alle shows op YouTube bekeken.

Er zijn maar weinig lhbt+ series- daar heb ik vaker over gezeurd - dus eigenlijk geef ik elke nieuwe serie een kans. Sommigen zijn vermakelijk, anderen ronduit slecht en af en toe zit er een pareltje tussen. En dat is Feel Good zeker. Ik ga er niet teveel over zeggen, je moet het gewoon kijken.

Maar even terug naar hoofdrolspeler Mae Martin. Ik heb zo'n beetje alles over Mae gelezen, dus ik weet dat Mae zichzelf identificeert als non-binair. Ik geef eerlijk toe dat ik het lastig vind dat steeds meer mensen die zich eerst als vrouw identificeerden zich nu non-binair noemen. De redenen die daarmee worden genoemd staan lijnrecht tegenover mijn eigen ideeën van gender. Ik vind het spannend om dit toe te geven, want ik wil niemand voor de spreekwoordelijke kop stoten. Tegelijkertijd denk ik dat het goed is om vragen te stellen zonder meteen te oordelen.

Ook Ruby Rose, Angel Haze, Miley Cyrus, Rain Dove, King Princess, Cara Delevigne,  Janelle Monáe en Demi Lovato identificeren zich niet meer met een binaire genderidentiteit. Demi Lovato kwam deze maand uit de kast; het was groot in het nieuws. Als ik kijk naar de officiële definitie van non-binair en de identiteiten die onder de paraplu-term vallen zoals genderfluïde, polygender, bigender, genderloos en agender dan heeft het alles te maken met het losrukken van stereotyperingen die passen bij het binaire systeem. Als genderfluïde persoon voel je je het ene moment vrouwelijk, het andere moment mannelijk of voel je je soms geen van beiden. Iemand die zich identificeert als bigender voelt zich tegelijkertijd vrouw én man. Dit is even een rechtlijnige definitie, maar daar komt het grofweg op neer volgens Transvisie en Transmissie. En precies dit maakt non-binairiteit voor mij zo lastig.

Als feministe vind ik het namelijk lastig om te definiëren wat mannelijk en vrouwelijk is. Ik ben er van overtuigd dat veel gedrag aangeleerd is en dat kleding per definitie niet gebonden is aan een bepaalde gender. Personen waarmee ik mij eerst als vrouw kon identificeren - zoals de hierboven genoemde mensen - vallen weg. Juist zij lieten mij voelen dat ik als vrouw kon zijn wie ik wil. Ze gingen in tegen het 'ideale' beeld van wat een vrouw hoort te zijn en dat inspireerde me. Met het weghalen van het label vrouw valt voor mij ook meteen hun activisme rondom het veranderen van vastgeroeste genderpatronen weg.

Binnen termen als genderidentiteit en genderexpressie lijken mensen soms juist vast te houden aan bepaalde stereotyperingen die veel non-binaire personen tegelijkertijd zeggen te willen verbreken. En even vooropgesteld: niemand hoeft zich bezig te houden met het zijn van een vrouwelijk rolmodel. Iedereen mag zich identificeren zoals die zich wil identificeren. Als lhbt+ gemeenschap vind ik ook dat we open moeten staan voor nieuwere vormen van genderexpressie en genderidentiteit. Ik denk dat de meesten van ons er in mindere of meerdere mate mee te maken hebben. Binnen de gemeenschap proberen we van oudsher te veranderen wat het betekent om man of vrouw te zijn. Ik ook. Ik wil net zo graag dat we loskomen van de stereotyperingen binnen de hokjes man en vrouw. En ik hoop echt dat dat op deze manier lukt. Tegelijkertijd hoop ik ook dat er juist meer ruimte komt binnen die hokjes. Zodat er meer ruimte is voor genderexpressie binnen de termen man en vrouw.

Stefanie van Wijk is journaliste en woont samen met haar vriendin en Golden Retriever in Overijssel. Naast schrijven is het maken van documentaires (zoals Unapologetically Us) haar passie.

Lees ook:

*

Blijf op de hoogte!