Het was - denk ik - de satirisch romantische komedie But I am Cheerleader. Dit moet een van de eerste films over gay conversietherapie geweest zien die ik heb gezien. Het was 1999: De 17-jarige Megan is een vrolijke, naïeve high school cheerleader, die een relatie heeft met football speler Jared. Maar eigenlijk kijkt ze liever naar haar mede-cheerleaders. Daarbij is Megan ook nog eens geïnteresseerd in een vegetarische levensstijl, en in Melissa Etheridge. Reden genoeg voor haar familie en vrienden om te vermoeden dat ze lesbisch is. Megan wordt naar het therapiekamp True Directions gestuurd, waar ze bekeerd moet worden tot heteroseksualiteit. Maar dit pakt anders uit: al snel omarmt Megan, ondanks de therapie, haar seksuele geaardheid en wordt verliefd op de sympathieke, betoverende Graham. Leuk om erbij te vermelden: Megan wordt gespeeld door Natasha Lyonne, die we natuurlijk kennen als Nicky in Orange Is The New Black, en Graham is een rol van Clea DuVall.

Beeld: Netflix

Het is nu augustus 2021 en ineens is gay conversietherapie weer terug op mijn radar. Het eerste moment is de geprezen documentaire Pray Away, die sinds 3 augustus te zien is op Netflix. Een paar dagen later spreekt senator Boris Dittrich zich tijdens de Pride Walk op 7 augustus in Amsterdam uit tegen conversietherapie.

'Bekeren' van homoseksuelen

Het blijkt uit recent onderzoek dat er in Nederland vijftien organisaties en therapeuten zijn die zich bezighouden met het 'bekeren' van homoseksuelen. In werkelijkheid zijn er dat nog meer, maar het precieze aantal is onbekend omdat veel organisaties niet met onderzoekers willen praten. Daarbij profileren de 'genezers' zich ook niet als zodanig op bijvoorbeeld het internet. Als het aan de Kamer ligt, wordt deze praktijk strafbaar gesteld. Dittrich spreekt zich uit omdat 'omdat zichtbaarheid het begin is van het beschermen van mensenrechten'.

Lees ook:

Pray Away

Waar het Nederlandse onderzoek nog niet kan zeggen hoe vaak de therapieën precies plaatsvinden, blijkt uit de Amerikaanse documentaire Pray Away dat christelijke organisaties het geven van gay conversietherapie erg serieus nemen en professioneel aanpakken.

De documentaire laat verschillende mensen aan het woord die in media en op diverse congressen heel actief het idee hebben verkondigd dat homoseksualiteit zou kunnen worden veranderd, maar daar nu spijt van hebben. Ze zien het lijden en schade die ze hebben veroorzaakt, met ernstige gevolgen als depressies en tot zelfdoding toe. De film bevat één tegengeluid: Jeffrey McCall, die zich identificeert als voorheen transgender en nog steeds de ideeën promoot waar de anderen eerder ook in geloofden.

Dat de therapieën en bekeringstactieken flinke en onomkeerbare schade veroorzaken is niets nieuws. Wat Pray Away interessant maakt is dat ze laat zien dat de personen die in het openbaar streden tegen (hun eigen) homoseksualiteit, nu hun homo- en biseksuele identiteiten omarmen. Vooral Julie Rodgers raakt met haar verhaal. Ze vertelt direct en oprecht haar levensverhaal, met alle twijfel, tegenslag en tegenwerking. Dat het toch nog goed kan komen, maken we gelukkig ook nog mee, want we volgen haar ook tijdens de voorbereidingen van haar huwelijk met haar toekomstige vrouw.

*

Lees ook:

Blijf op de hoogte!