De afgelopen tijd is er bij Velvet Publishers hard gewerkt aan het derde deel van de pulpature-reeks. Het resultaat is een veelbelovende nieuwe titel: Twee vrouwen van Sytske Frederika van Koeveringe. Het boek verschijnt op 27 mei.

De titel Twee vrouwen doet me meteen denken aan het boek met dezelfde titel van Harry Mulisch uit 1975. Voor wie niet (meer) precies weet waarom dit boek bij sommigen nog altijd de gemoederen bezighoudt, en waarom het boek juist binnen de queer literatuurkritiek veel wordt gelezen en besproken, probeer ik hier kort te beschrijven; Het boek werd vernieuwend genoemd omdat het een lesbische relatie centraal stelde, maar kreeg ook kritiek: de relatie zou te veel door een mannelijk, hetero perspectief zijn geschreven. De plotwending werd spannend of juist gekunsteld gevonden. 

Daarnaast klinkt er vanuit queer-feministische hoek harde kritiek: in het boek mag het lesbische verlangen uiteindelijk niet echt bestaan, omdat de relatie tragisch eindigt. Daarmee past het in een bekende trope in de literatuur en film (ook wel het 'lesbische noodlot' genoemd) dat lesbische personages in verhalen vaak eindigen in verdriet, verlies of dood. Maar: (her)lees vooral zelf ook Mulisch' Twee vrouwen om je eigen beeld (opnieuw) te vormen!

Dus mijn vraag aan Sytske is: waarom wilde je een boek schrijven dat dezelfde titel draagt als de klassieker van Harry Mulisch uit 1975?

'Haha, het gebeurde eerder andersom. Ik werkte aan deze novelle en kwam niet op een goede titel. Er vloog van alles langs, maar alles wat ik uitschreef als eventuele titel paste net niet. Tot ik beredeneerde: als ik terugga naar de kern, wat is het dan voor mij? En dat is een portret van twee vrouwen. Dus bleef Twee vrouwen over. Pas toen ik dat opschreef, kwam Harry om de hoek kijken.'

Twee vrouwen van Sytske Frederika van Koeveringe laat zich omschrijven als een 'goudeerlijk verhaal' over de liefde en de momenten waarop we onszelf daarin tegenkomen. Op een zomerochtend verbreekt Jip plotseling haar relatie met Melle, tot Melles verbijstering. Terwijl Melle wanhopig naar antwoorden zoekt, sluit Jip zich op in het Wolkershuisje en vlucht in haar kunst, zonder zelf goed te begrijpen waarom ze deze beslissing heeft genomen.

In de beslotenheid van het tuinhuis blikt Jip terug op hun relatie — een intense, kwetsbare liefde die steeds meer onder druk komt te staan. Was het de relatie die niet werkte, of Jip zelf die zich niet kon voegen naar wat van haar werd verwacht? Of lagen de verwachtingen van Melle zo vast dat er geen ruimte meer was om samen te groeien?

Hoe zou je jouw Twee vrouwen omschrijven in drie woorden?

'Lief, ontroerend en humorvol.'

Was het lastig om je eigen draai te geven aan zo'n iconische titel?

'Geen enkel probleem dus, ik ga het, geloof ik, eerder lastig hebben met het feit dat ik me zal moeten verhouden tot een oude witte, hartstikke dode man die ik nooit heb gekend. En ik vraag me af, of hij deze vraag ook heeft gehad. Want Twee vrouwen was dus schijnbaar al een bestaande titel van een Italiaanse schrijver… Al ging dat boek over een moeder en dochter, maar even goed over twee vrouwen.'

Sytske Frederika van Koeveringe (1988) studeerde af aan de Gerrit Rietveld Academie en werkt sindsdien als schrijver, schilder en zeefdrukker. Ze publiceert romans, essays en poëzie, en haar beeldende werk valt op door het rijke kleurgebruik. Op dit moment werkt ze aan haar eerste poëziebundel, die begin 2026 zal verschijnen bij Atlas Contact.

In hoeverre lijken Jip en Melle op mensen die je kent, of lijken ze op jou?

'In al mijn werk begin ik met iets waar ik zelf tegenaan loop, waar ik zelf mee zit en waar ik vragen over heb. Dan zoom ik