Het is intens genieten. Onze oudste is helemaal fan van haar kleine broertje en hij wordt dan ook flink overladen met kusjes en knuffels. Zoveel hebben wij er toch echt nog nooit gekregen.
Ik dacht niet dat ik het ooit ging zeggen, maar ik denk toch echt dat ik voor het eerst in mijn leven verliefd ben op een man. Gelukkig staat mijn vriendin er ook achter. Ik denk trouwens dat zij hetzelfde voelt voor deze man.
Onze dochter ziet in ons roze gezin niet zo vaak een piemel, of zeg maar nooit, want ja, ze heeft natuurlijk twee mama's. Nou, ze heeft dé ontdekking van haar driejarige leven gedaan.
Nu ga ik het anders doen. Dit zijn de laatste loodjes, ik heb support nodig. Zodat ik kan rusten en zodat er vaker iemand met meer energie bij onze kleine is. En kom dan maar op met een nieuwe dosis tropenjaren.
Ik heb lang gewacht met het delen van dit verhaal, van dit nieuws. De ervaring is immers ook anders geweest. Het blijft nog steeds spannend. En wat weten wij nou van een man?
Het weekje Malta is achter de rug. Heerlijk was het. Snel werd duidelijk waarom het land op nummer 1 staat op de ranglijst van Europese LHBTIQ-vriendelijke landen. Wat een eyeopener.
Waar gaan we heen dit jaar? Zeeland, Europa, buiten Europa? We hebben uiteindelijk gekozen voor de koploper, nummer 1 op de ILGA- ranglijst 'gayfriendly' landen. En Nederland blijft steeds verder zakken...
We maakten afgelopen week iets extreem vervelends mee, de emotie zit er nog steeds in. Gelukkig zijn er ook tal van geniale, fijne en liefdevolle momenten in ons heel normale gezin.
Inseminatiepoging drie was raak, maar na twee maanden bleek het kindje niet meer te leven. Wat moest er nu gebeuren? 'Afwachten,' had de arts gezegd. Dat gingen we dus maar doen...
We zaten in de wachtstand. Zenuwslopend. Onze stemming ging op en neer: de ene keer zeker wetend dat het goed ging, de andere keer in zak en as, omdat het niet goed voelde.
In of uit de kast? 'Alles loopt zoals het moet lopen. Daardoor kon ik de liefde van mijn leven tegenkomen. Wat klinkt dat zoetsappig hè, maar het is toch echt zo.'
In zo'n 95 procent van de gevallen gaan we ervoor en blijven we elkaars handen vasthouden. En heel, heel af en toe laten we toch maar los en kiezen we voor veiligheid.
Ken je dat? Dat je samen met je vriendin of vrouw op pad bent, en ze voor je neus wordt versierd door een man? Nou ik wel. Het is voor zo'n man natuurlijk niet altijd duidelijk dat je een koppel bent...
Even de tijd nemen om terug te kijken op wat was; Ik heb het nog helder voor ogen. In de zomer, midden juli 's morgens vroeg. Ik werd wakker en begreep niet wat er aan de hand was.
Met mijn vriendin en onze kleine geniet ik van de Pietjes en pepernoten. Ik kijk om me heen en ineens zie ik mezelf op dit plein zo'n tien jaar terug. Flashback naar de zomer van 2013, Roze Zaterdag in Utrecht...
Traditionele rolverdeling en de moderne maatschappij: Wie is er wat nuchterder, to the point en feitelijk? Want ik neem aan dat dat wordt bedoeld met mannelijk zijn. Met de broek aanhebben.
Het gebeurt dus echt. Op mijn werk vertelde ik een collega dat ik op vrouwen val en niet op mannen. 'O ja,' zei hij. 'Ja, ik ken ook iemand die gay is, en die is echt heel aardig.' Zo veel roze anekdotes!
Dubbele documenten en pasjes met verschillende achternamen, plus de verwarring bij allerlei instanties: verzekering, consultatiebureau, gemeente… De kleine merkt er gelukkig niets van.
Wij willen ons dochtertje zoveel mogelijk open-minded opvoeden. En ze is dol op boeken. We proberen zoveel mogelijk boeken voor te lezen die inclusief zijn, maar die zijn niet makkelijk te vinden.
De focus op ovulatie en menstruatie. Wel of niet ongesteld deze maand. Zo ontzettend spannend. En uiteindelijk zenuwslopend. Vol goede moed begonnen we aan het proces...
En daar komt de vraag, van een van de stoerdere meiden: 'Hoe kan het dat jullie een kindje hebben?' Ik glimlach en kijk ze met een beetje dichtgeknepen ogen aan. 'Nou…'
Er zijn meer gezinsvormen dan alleen met een vader en een moeder. Laatst besefte ik ineens hoe fijn het kan zijn als je écht wordt gezien, geaccepteerd voor wie je bent.
Onze passie voor reizen, en voor het ervaren van andere culturen, won het afgelopen jaar in dit dilemma. Want hoe doe je dat precies, als lesbisch stel met kind op vakantie? Terug de kast in?
Met de tijd verwisselde de schaamte zich voor acceptatie, veranderde de acceptatie in trots, voelde ik me uniek in plaats van anders en vies. En nu voelt het als heerlijk normaal.
'Soms is het even wennen voor de kinderen in het blok, twee mama's in de wijk. Want ja, dat was er eerder toch niet.' Janneke deelt het wel en wee van haar roze gezin.
Eten, overgeven, en een geheim leven leiden, zodat niemand het maar te weten kreeg. Vanaf mijn 15e ontwikkelde ik stukje bij beetje een eetstoornis. Totdat ik uiteindelijk uit de kast kwam.
Door gebruik te maken van onze site ga je akkoord met het plaatsen van cookies.